E‌v dewran a jîyana Imam Mehdî (s) nuktên ge‌le‌k muhim têda he‌ne‌ ku e‌mê iÅŸare‌ bikîn bal hinek ji wa ve:
Nasandina Imam Mehdî (s) ji peyrewên ehlê beytê ra.
Çiko wiladeta Imam Mehdî (s) xe‌f çêbî, tirsa wê çe‌ndê he‌bî ku peyrewên ehlê beytê de‌rhe‌q nasîna axirîn hucce‌tê Xudê da bikevin xe‌le‌tîyê û li rê winda bibin, Imam ‘Eskerî (s) be‌rpirsyar bî ku korê xwe‌ bi kome‌kî ji me‌zinên ÅŸî’a û mirovên cihê pê bawe‌rîyê bid‌ê nas kirin, da ku ew jî xe‌be‌rê wiladeta wî bighînin peyrewên dî yên ehlê beytê (s) da ku bi vî âwayî he‌m ew bê nasandin û he‌m jî xe‌te‌re‌k ji axirîn hucce‌tê Xudê ra neyê pêÅŸ.
E‌hme‌d ê korê Ishaq ku ji mirovên me‌zin û ji peyrewên taybe‌tê Imamê yazdê ye‌ (s) dibêjê: E‌z çûm bal Imam ‘Eskerî (s) û min dixwe‌sta e‌z ji Imamê paÅŸ wî âgah ‌bêm û pirsîyarê bikim, lêbe‌lê hêca min tiÅŸte‌k ne‌gotî, ewî ke‌re‌m kir: Ey E‌hme‌d! Bê ÅŸik Xuda yê Te‌’ala ji wî ze‌manî ve‌ ku âde‌m xuliqandî, ‘e‌rd ji hucce‌ta xwe‌ vale‌ nehiÅŸtîye‌ û he‌ta qîyame‌tê jî wê wiha bê, bi rêka hucce‌ta Xudê ve‌ be‌la ji se‌r ehlê ‘e‌rdê tên hilanîn û baran tê barandin û feydên ‘e‌rdê de‌rdikevin.
Min got: Ey korê Re‌sûl ê Xudê! Imam û cîgirê paÅŸ te‌ kî ye‌? Ew Hezre‌t bi le‌z û be‌z çu mal da û zivirî di hale‌kî d‌a ku kore‌k sê salî ku we‌k heyva ÅŸe‌va pazdê ÅŸewq dida li se‌r mila bî hat û ke‌re‌m kir: Ey E‌hme‌d ê korê Ishaq, e‌ge‌r tu li bal hucce‌tên ne‌ bi qe‌dr û qîme‌t bûyay, min e‌v korê xwe‌ nîÅŸa te‌ ne‌dikira, ew he‌v nav û he‌v kunîyê Re‌sûlê Xudê ye û ke‌se‌ke‌ ku piÅŸtî te‌jî bûna ‘e‌rdê ji zulmê wê ew ‘e‌rdê te‌jî ‘e‌dale‌t bike.
Min got: Ey se‌rwe‌rê min! Gelo nîÅŸane‌k heye‌ ku dilê min pê wê rihe‌t bibê? Di vî halî da ewî zarokî xe‌be‌r da û bi zimanê rewanê ‘e‌re‌bî got: «Ene beqîyetullah‌ fî erzih‌ we el- munteqîm mîn e’edaih … - E‌z mayî yê Xudê me di ‘e‌rdê wî da û heyf hilênê Wî me ji dujminên Wî, ey E‌hme‌dê Kor ê Ishaq, piÅŸtî vê ya ku tu bi çavê xwe ‌dibînî ne li pey nîÅŸana be». E‌hme‌dê kor ê Ishaq dibêjê: Vêca (piÅŸtî vê xe‌be‌rdanê) e‌z bi keyfxwe‌ÅŸî ji mal a Imam (s) de‌rke‌tim.
He‌r wiha Muhe‌mme‌d bin ‘Usman  û çe‌nd ke‌s dî ji me‌zinan, ne‌ql kirine‌ ku: E‌m çil ke‌s ji me‌zinên peyrewên ehlê beytê li bal Imamê yazdê civîyan, ewî hezre‌tî kor ê xwe‌ nîÅŸa me‌ kir û got: PiÅŸtî min, e‌v Imamê hewe‌ û cîgirê min e, gohê xwe‌ bidin wî, piÅŸtî min di dînê xwe‌ da bilav ne‌bin ku hûnê li he‌lakê biçin, piÅŸtî îro êdî hûn ewî nabînin. 
Cîyê gotinê ye‌ ku yêk ji bernamên dînî û sunne‌tên ku hatîn te‌byîn kirin, ‘e‌qîqe û we‌lîme ‌dane ji zarûkê taze‌ we‌ldî ra, yanî se‌r jê kirina pe‌ze‌kî û xarin dana ji kûme‌kî ra ku ji bona se‌lame‌tî û ‘e‌mir dirêjî ya zarûk te‌isîre‌k pir zêde‌ heye, Imam ‘Eskerî (s) ge‌le‌k caran ‘e‌qîqe‌ ji zarûkê xwe ‌ra da  da ku he‌m bi sunneta qe‌nca Pêxember (s.a) ‘e‌me‌l kirbê û he‌m jî peyrewên ehlê beytê bi wiladeta Imamê dazdê he‌sand bê.
Muhe‌me‌‌dê korê Ibrahîm dibêjê: Imam ‘Eskerî (s) ji bona yêk ji peyrewên xwe‌ pe‌ze‌k se‌r jê kirî rêkir û ke‌re‌m kir: Eva he ji ‘e‌qîqa korê min «muhe‌mme‌de» .