Yêk ji sife‌tên muhim yên Imam û ÅŸe‌rtên e‌sasî yên Imame‌tê «‘ismete» û ew me‌le‌keye‌ke‌ ku ji zanîna he‌qîqe‌tan û irada wî ve‌ çê dibê, û ji be‌r ku e‌v he‌rdu di Imam da he‌ne, xwe ji kirina gune‌h û xe‌le‌tîyan paÅŸda didê, Imam he‌m di nas kirin û beyankirina me‌’rîfe‌tên dînî d‌a û he‌m jî di ‘e‌me‌l kirin û kiryarê da û he‌m jî di nas kirina me‌sle‌he‌t û mexse‌da cami’a islamî da ji imtîna me‌’sûme,
Ji bona me‌’sûm bûna Imam de‌lîlên ‘e‌qlî û ne‌qlî (ji Qur’anê û ji riwayeta) he‌ne‌ û ji muhimtirîn de‌lîlên ‘e‌qlî, ev in:

A- Parastina dîn û rê û re‌sma dîndarîyê di girowa me‌’sûm bûna Imam da ye, çiko parastina dîn ji xwehrîyê û se‌rast kirina xe‌lkê bi hêvîya Imam ve ye û ne ‌tinê xe‌be‌rdana wî be‌lkî kiryarên wî û te‌’yîd û te‌’yîd ne‌kirina wî nisbe‌t bi ‌’e‌me‌l û kiryarên yên dî di kiryar û rabîn rûniÅŸtina komelê d‌a te‌’sîr heye, nixwe‌ ge‌re‌ke di fêhm kirina dîn û ‘e‌me‌l kirina di wê da ji he‌mî ÅŸimtîna (te‌hisîna) parastî bê da ku peyrewên xwe‌ bi âwaye‌k durist se‌rast bikê.
B- Yêk ji de‌lîlên ihtîyacî ya xe‌lkê ji Imam ra e‌ve‌ ku xe‌lk di nas kirin û ‘e‌me‌l kirina di d‌în d‌a ji xe‌le‌tîyê di êmnahîyê da nînin, vêca e‌ge‌r rehber bi vî âwayî xe‌lkê rê ve‌ bibê, wê çewa ji wa re‌ cihê pê bawe‌rîyê bê? Bi beyane‌k dî: E‌ge‌r Imam ne‌ me‌’sûm bê wê xe‌lk di peyke‌tina wî da û di pêk ânîna he‌mî de‌sturên wî da bikevin nav ÅŸik û dudilîyê ra.

Hinek âye‌tên Qur’anê jî dikin lazimê xwe‌ ku Imam ge‌re‌ke ‌me‌’sûm bê, yêk ji wan, âye‌t a 124 ya «Sûre‌tê Be‌qe‌re‌» ye, di vê ayeta pîroz da hatîye‌ ku piÅŸtî me‌qam û me‌rte‌ba Pêxemberîyê Xudê Te‌’ala me‌rte‌ba Imame‌tîyê d‌a Hezretê Ibrahîm (s); vêca hingê Hezretê Ibrahîm ji Xudê xwe‌st ku me‌qam û me‌rte‌ba Imame‌tîyê di nav ne‌sla wî (zu‌rrîye‌ta wî) da jî deynê, hingê Xudê Te‌’ala wiha ke‌re‌m kir: «‘Ehda min (Imame‌t) nagihê zaliman», yanî me‌rte‌ba imame‌tîyê taybe‌tê wê zurîye‌ta Ibrahîm e‌ (s) ku ne ‌zalim bin.
Di vî halî d‌a ku Qur’an a pîroz ÅŸirîk çêkirina ji Xudê re ‌zulma me‌zin zanîye‌ û he‌r wiha he‌m zêde‌gavî yên di de‌stûrên ilahî d‌a (=gune‌h) zûlm kirina li ne‌fsê he‌sab kirîye; he‌rke‌s di we‌xte‌k‌ yê jîyana xwe ‌d‌a gunehe‌k kirbê, ew zalim bûîye‌ û ne‌ layiqê me‌qam û me‌rte‌ba Imame‌tê ye.
Bi beyane‌k dî: Åžik tinne‌ ku Hezretê Ibrahîm (s) ji wê de‌sta zurrîye‌ta xwe ‌re‌ ku di he‌mî ‘emrê xwe‌ d‌a gunehkar û ân ji ewil ve‌ qe‌nc û paÅŸê gunehkar bûyîn, Imame‌t ne‌xwe‌stî ye; vê gorekê du de‌ste‌ dimînin:
1 – Ewên ewil gunehkar û paÅŸê tewbe ‌kirîn û bûyîn ji qe‌ncan.
2 –Ewên qe‌t gune‌h ‌ne‌kirîn û Xudê Te‌’ala di vê ayeta Qur’anê d‌a de‌sta ewil cida kirîye û jê de‌ranîye, vêca ne‌tîce û de‌sthat dimînê e‌v ku me‌qam û me‌rte‌ba Imame‌tê tinê dighê de‌sta duwê.